روزنوشته

از فضای توییتر دیگه داره حالم بهم میخوره. مدام یه هشتک ترند میشه. در موردش بحث میشه، کل تایملاین پر اون هشتک میشه، و بعد از مدتی به طور کامل اون شخص و اون هشتک به دست فراموشی سپرده میشه.

بعضی وقتا در طول ایده‌های خوبی برای نوشتن یه متن و داستان به ذهنم میرسن. به خاطر شلوغی و سروصدای منزل و عدم آرامش در منزل، موکول به آخر شب میکنم. در طول روز با این ایده وقتهای خالیمو پر میکنم. داستان مینویسم. روی شخصیتها کار میکنم و ... .

مدتیه که بخاطر مسائل مختلف و مشغله‌های ذهنی بیشتر از همیشه بهم ریختم.

شش سال پیش در چنین روزی نمایشنامه خرده جنایات زناشویی اثر امانول اشمیت رو خوندم. نمایشنامه زیبایی که ارزش خوندن داره و ازش لذت خواهید برد. پستی که در فیسبوک در موردش گذاشته بودم رو اینجا آوردم:

مینی سریال خانم اسکارلت و دوک، که با اسم Miss Scarlet and the Duke شناخته میشه، سریالی کاراگاهی و طنزآمیزه که در شش قسمت در سال 2020 بیرون اومده. من دوبله سریال رو در منوتو دیدم.

این یادداشت بسیار کوتاه هست. و البته حاصل مطالعات بسیار اندک من. بنابراین بسیار احتمال داره که اصلاح بشه، کامل بشه، تغییر کنه و شکل دیگه‌‌‌ای به خودش بگیره. اما مینویسم، که یادم بمونه.

حدود فروردین یا اردیبهشت بود که با سعید به یه کتابفروشی بالای میدون اسبی رفتیم و کتاب چپ داروینی رو خریدم. متاسفانه یه مقداری کتاب سنگین بود و البته خورده بود به طلسم نیمه کاره رها شدن کتابهایی که میخونم و هیچوقت نشد به تهش برسه. ولی امشب همت کردم و نصف باقی مونده کتاب رو خوندم.

مقدمه: چندروزی بود که دچار افسردگی شدیدی شده بودم و حس و حال نوشتن یا خوندن و یا به طور کلی کار کردن نداشتم. حتی دو کتاب کوچیکی که هفته پیش با سعید خریده بودیم رو هم نخوندم و به حجم کارهایی که داشتم افزود. آخرای دیشب، تصمیم گرفتم یه کتاب از ایتالو کالوینو بخونم. کتاب ویکنت دونیم شده. این کتاب رو فروردین خریده بودم و بعد چند صفحه‌‌‌ای که ازش خونده بودم، نتونستم ادامش بدم. متاسفانه جز طلسم کتاب ابله بود و هیچ کتابی در اون دوره پیش نمیرفت. خلاصه. دیشب شروع کردم. کتاب کوچیکی بود و امروز هم تموم شد. شاید نهایتا سه چهار ساعت براش کافی بود.

کتاب نقد حکمت عامیانه، مجموع چهار مقاله از سیمون دوبوآر هست که توسط مصطفی رحیمی‌و انتشارات آگاه چاپ شده. ترجمه خوبی هست. من چاپ دومش که سال 54 چاپ شده رو تهیه کردم و ممکنه کمی‌اصلاحات در متن وجود داشته باشه. کتابی خوندنی و کوتاه هست که یک روزه هم میشه خوندش.

دیروز و امروز مشغول مطالعه کتاب کاخ سرنوشتهای متقاطع بودم. این کتاب اثر ایتالو کالوینو هست. مترجمش محیا بیات هست. انتشاراتش هم انتشارات روزنه هست. کتاب با عرض خیلی کم چاپ شده و از اونجایی که حدود دویست صفحه هست، این عرض کم مانعی از خوندن راحت کتاب میشه. ترجمه محیا بیات خیلی خوب بود. خود داستان، ایده قشنگی داشت، و مشخص بود که از نظر ادبی خیلی غنی هست، ولی راستش من خوشم نیومد از داستان و از یه جایی به بعد دیگه رها کردم کتاب رو و با زور خوندمش. بنابراین نظراتم ممکنه به درستی از این کتاب صحبت نکنه.